Podstawa prawna domagania się zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego
Zgodnie z art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) odszkodowanie ustala się i wypłaca w graniach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, jeżeli są oni zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę. Ponadto odnosząc się do zakresu odszkodowania z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego należy sięgnąć do ogólnych reguł Kodeksu cywilnego, w szczególności do przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c. Reguły te nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową bowiem funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, przy czym nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.
W odpowiedzi na zagadnienie prawne przedstawione przez Rzecznika Ubezpieczonych (dziś Rzecznik Finansowy) w sprawie zwrotu przez ubezpieczyciela z OC komunikacyjnego poniesionych przez poszkodowanego, będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, wydatków na najem pojazdu zastępczego, Sąd Najwyższy podjął uchwałę o następującej treści: ,,Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej’’.